Julianatoren

Vanmorgen werd Timo pas rond 7.00 uur wakker. Lucky me! Hij heeft een rustige ochtend gehad. Ik merk dat hij na een chemo-dag toch erg moe is, en omdat ik met Miranda had afgesproken om 's middags met de kids naar de Julianatoren te gaan, heb ik hem lekker laten zitten voor de buis. Hij heeft vandaag ook veel minder dan anders gevraagd om eten, een teken dat hij zich echt minder voelde.

En 's middags dus naar Jul. Dat vraagt hij al, sinds hij in het ziekenhuis ligt. Het geval wil dus dat we, een week voordat hij werd opgenomen, net een jaarkaart hadden gekocht. Gisteren overlegd met Frans-Jan en die zei dat we er best heen konden gaan, omdat het buiten is. Het is gewoon belangrijk om vooral op de hygiëne te letten. Timo vond het helemaal leuk, sowieso om Thijs en Kim weer te zien, maar ook om er weer te zijn. Toen we aankwamen, pakten ze alle vier elkaars handje vast en liepen naar de ingang. Ik werd daar zo emotioneel van, zelfs nu ik die foto weer zie, raakt het me weer. Deze vier horen toch  gewoon bij elkaar?!

Waarschijnlijk komt hieronder nog een stuk tekst, maar ik ben zo moe en zo emotioneel, dat gaat me nu even niet lukken. Zit alleen maar te janken, vooral als ik die lieve foto's zie van die 4 snoetjes.

- - - -

Zo daar ben ik weer, een nachtje slaap en een dagje verder gaat het weer. Bij de Jul zijn de kids in de helikopters geweest, in de Flintstone-karretjes en in de draaimolen. Timo bepaalde eigenlijk wat er allemaal ging gebeuren, gelukkig paste Thijs zich hierop aan. Ik had Timo beloofd, dat als we naar huis gingen, hij een zakje chips mocht. Dus op een bepaald moment had hij besloten, dat hij naar huis wilde. Enkel en alleen omdat hij dat zakje chips wilde hebben. Normaal gesproken zou je zeggen 'je wacht maar ff', maar nu hij aan de Prednison is, werkt dat ietsje anders. Dus hebben we toch maar chips gegeten, zodat we ook nog wat gezelligheid hadden. Als Timo aan eten denkt, kan hij echt z'n gedachten niet verzetten. Ik vind dat lastig, wil graag consequent zijn, maar ervaring leert dat dat nu echt niet werkt. Als we over 2 weken klaar zijn met de Prednison, gaan we weer streng zijn.

Rond 17.00 uur was Timo ook echt moe. Hij niet alleen, ikzelf zat er ook echt doorheen. Ik kon gewoon niet meer. Vandaag, zaterdag, zei Miranda ook tegen me dat ik op een gegeven moment ook afwezig werd, dan is de koek gewoon op. Na het eten gaf Timo zelf aan dat hij wilde slapen, dus hij lag er lekker op tijd in.