Operatie nr. 3

Toen Timo wakker werd, wilde hij eten, of course. Met een beetje twijfel in onze stem, zeiden we dat hij niet mocht eten, omdat hij naar de slaapdokter moest vandaag. Daar werd hij niet vrolijk van. Gelukkig konden we hem in de auto afleiden met een spelletje op de iPhone.

In het WKZ kreeg hij een eigen kamer, fijn dat ze dit geregeld hadden. Hij was erg mopperig omdat hij honger had, gelukkig kreeg hij al om 10.00 uur dormicum toegediend. THANK GOD FOR DORMICUM! Hij werd er gelijk rustig van en z'n oogjes gingen glimmen. Hij leek wel dronken. Hij zat te schommelen in bed en sprak met dubbele tong. Was eerlijk gezegd echt heel geinig om te zien. Zelfs toen we richting de OK gingen, was hij superrelaxt en heel gezellig. Fijn om onze Timo weer even te zien glunderen en lachen.

De narcose ging goed. Er werd nog wel een beetje gediscussieerd, dat Timo z'n PAC was aangeprikt en dat de anesthesist dit niet wist en een kapje wilde gebruiken. Gelukkig was Timo heel ontspannen en heeft hier niks van meegekregen. De operatie verliep voorspoedig en al na drie kwartier werden we gebeld, dat we naar de uitslaapkamer konden komen. Jeroen mocht naar binnen. Timo sliep daarna nog een uurtje door en werd ontspannen wakker. Achteraf hoorde ik van Dr. Martine dat ze dit keer ook geen tube hadden gebruikt, maar zuurstof hebben toegediend middels een kapje. Ze hebben er dus alles aan gedaan om alle mogelijke vormen van stress te vermijden. Fijn!

Eenmaal op de kamer was Timo wel erg verdrietig. Hij wilde graag rechtop zitten, maar vanwege de chemo (via ruggenprik) moest hij in totaal 2 uur plat liggen. Ik wilde hem troosten, maar hij werd zo boos, dat hij me een volle stomp onder mijn oog gaf. Erg pijnlijk, lichamelijk maar ook mentaal. Oké, dat hij papa boven alles verkiest, vind ik prima, als hij zich maar goed voelt. Maar nu vond ik dat erg moeilijk. Het doet pijn als je kindje, voor wie je alles geeft, je zo afwijst. Dat was voor mij een moeilijk moment. Hij is zo boos, boos omdat dit hem overkomt, boos omdat hij baalt van de pijn, boos van alles en dat reageert hij dan af op mij. Meestal kan ik dat wel aan en heb ik er begrip voor, vandaag werd het mij even teveel.

Ik merk ook gewoon dat ik moe ben, echt uitgeput. We slapen veel te kort (niet door slaapproblemen) en voeren nu al 5 weken een mentale strijd. Het is zo zwaar. Ik bedacht me vandaag dat we nu 5 weken onderweg zijn en dus nog zo'n 73 weken te gaan hebben. Ongelofelijk, hoe hou je dat vol?! We zeggen dan ook tegen elkaar: 'leef met de dag en kijk niet (te ver) vooruit'. De machteloosheid, het verdriet, de angst; dat zijn gevoelens die we maar moeilijk kunnen loslaten. IK WIL DIT NIET, IK WIL DAT HET WEER IS ALS VROEGER, IK WIL DAT MIJN KINDJE GEZOND IS, IK WIL GEEN MOEDER ZIJN MET EEN KINDJE MET KANKER, STOMME KUTKANKER! IK BEN BOOS, BANG, VERDRIETIG! ALSJEBLIEFT, LAAT ME WAKKER WORDEN!

- - - - - -

Oké, ik heb net -na een enorm tranendal- met m'n hub gesproken, ook naar aanleiding van mijn tekst hierboven, en ik heb besloten het te laten staan. Ik word vaak bewonderd voor mijn kracht, maar ik kan niet altijd sterk zijn. Timo voert een fysieke strijd, maar Jeroen en ik de zwaarste mentale strijd, die je maar kan voeren.
Om deze blog toch een beetje minder dramatisch te eindigen, wil ik eindigen met heerlijke patatfoto's, want je weet het ... dinsdag patatdag.

Daphne vindt de sonde van Timo trouwens best interessant, zij wilde dus ook een pleister op haar neusje.