Verbazing alom

Het gaat echt nog steeds erg goed met Timo. Afkloppen. Hij werkt goed mee met de controles, spoelt (voor zijn doen) goed tegen de Mucositis, is lief tegen de artsen en verpleging, eet broodjes, vraagt regelmatig om plakjes ham en eet heel graag een bakje 'niggits' leeg. Wij zijn hier ook erg verbaasd om. We hadden met een dag of vijf een heel andere Timo verwacht, een ziek vogeltje, maar tot nu toe doet hij het super. Dit kan echter nog steeds komen, dus genieten wij van elke goeie dag die Timo heeft! Morgen kan het anders zijn.

Gisteren ging hij helemaal uit z'n dak, want Carolien ging met hem 'smoevies' (smoothies) maken. Zij vertelde hem dit donderdag al, dus de hele vrijdag telde hij af naar 14.00 uur, want toen kwam ze ein-de-lijk. Het maken was al een feestje op zich, maar toen ze klaar waren, kwam alle artsen en verpleegkundigen een feestelijk sapje halen.

Gisteren zijn mijn moeder en Délano langs gekomen. Omdat zij allebei bij Timo mogen, gaf dat Jeroen en mij de gelegenheid om even samen te gaan eten in het RmD en boodschappen te doen. Mijn moeder had lekkere verse erwtensoep gemaakt, dus wij konden de bakjes zo in de magnetron doen. Maar wat schetste mijn verbazing?! Alle drie de combi-magnetrons in het RmD waren bezet, omdat er hele schalen met kip in lagen te garen. Ovenschalen vol kip, champignons, tomaten en 14 teentjes knoflook. Nou, dat vind ik persoonlijk asociaal. Dat doe je toch niet in de spits, terwijl er nog 24 andere gezinnen moeten eten. Uitsloverij, bah. Toen zijn Jeroen en ik, met onze bakjes, afgedropen en maar boodschappen gaan doen. Uiteindelijk hebben we er wel heel erg om gelachen. En dan vooral over het verschil tussen mensen; wanneer ben je asociaal, zijn wij asociaal of gewoon soms niet sociaal. Ach, je moet erbij geweest zijn. Ben in ieder geval blij dat mijn hub en ik nog heerlijk samen kunnen lachen. Is toch belangrijk in deze zware tijd. Deze tijd draait helemaal om Timo, daar ligt onze focus. Het maakt het allemaal wel makkelijker, dat hij het zo goed doet. Maar dat neemt niet weg dat het vaak ook heel moeilijk is. We missen thuis, we missen onze andere kids, we missen het samen zijn, we missen het met z'n tweeën samen op de bank. We zijn heel veel samen, maar toch missen we elkaar. It's complicated.

Vandaag was Daphne een dagje bij Opa Wando en Oma Henny en vanmorgen kwamen zij naar het WKZ. We hebben echt van haar genoten. Ze zag er goed uit, we hebben lekker geknuffeld en samen gespeeld. Maar toen ze weggingen, was ik erg verdrietig. Het blijft iets onmenselijks/onnatuurlijks houden. Ik troost me met de gedachte, dat ze het goed heeft in het gezin van mijn zusje, dat ze er goed uitziet en dat ze lekker vrolijk is. Mama's mooie meisje.