Bloemenkraal

Woensdag hebben we de meeste spullen ingepakt. Ik had namelijk al weken daarvoor afgesproken, dat ik op donderdag naar de Huishoudbeurs zou gaan en ik wilde de mannen zonder inpakstress achterlaten. Tegen de avond was ik helemaal aan de lat. Ik was zo moe, dat ik al om 22.15 uur sliep.

  

De volgende ochtend heb ik onze kamer in het RmD gesopt, gezogen en gedweild. Ik bleef zo moe. En hoe langer ik bezig was, hoe meer ik me bewust was van het feit dat ik helemaal niet naar de Huishoudbeurs toe wilde gaan. Heb echt geworsteld met mezelf (traditiegetrouw ga ik namelijk al jaren samen met m'n moeder en m'n zusje) en om 13.00 uur de knoop doorgehakt en afgezegd. Daarna voelde ik me gelijk stukken beter.

Ook had ik pas woensdag, via een andere moeder (lotgenoot) gehoord, dat er kinderzorg geregeld kan worden, maar dat moest dan nog wel tijdens opname. Kinderzorg is dat er iemand een paar uur in de week met Timo komt spelen. In die tijd kan ik dan boodschappen doen, even ademhalen. Dus donderdag zat ik 's middags nog met een tranfer-verpleegkundige om tafel om kinderzorg te regelen. Waarschijnlijk hebben we recht op 4-6 uur in de week, heerlijk.

Het was verder een hele emotionele dag. Ik heb heel wat tranen gelaten. Maar ook aan Timo merkten we, dat hij het een spannende dag vond. Hij is huilend op de OK in slaap gevallen (Hickmann-lijn ging eruit, sonde werd vervangen). Hij zag er zo tegenop. En toen hij wakker werd, hadden ze een infuus in zijn handje ingebracht, hier was hij zo boos over. Hij is echt nog een uurtje of twee flink chagrijnig geweest.

's Middags kwam Carolien met een speciaal cadeau voor Timo. Hij kreeg een echte kanjerdiploma. Weer huilen. Ook kreeg hij de 'laatste' kraal voor aan zijn kanjerketting. Geheel onverwacht. De kraal 'einde behandeling' oftewel het bloemetje. Prachtig! En Timo heeft verzonnen dat hij, voor z'n verjaardag, een taart wil in de vorm van deze kraal. Dat gaan we uiteraard regelen.

En toen we eenmaal naar huis gingen, werden we door zo'n 15 verpleegkundigen uitgezwaaid. Op dat moment flitsten 8 intensieve, zware maanden aan mij voorbij. Dus ook op dit moment kon ik mijn tranen niet inhouden.

En dan zijn we de afgelopen dagen alleen maar aan het bijkomen, opruimen en met onze kids aan het spelen. Ik merk dat het voor iedereen wennen is. Ik kan helaas niet zeggen, dat het puur genieten is. We zijn doodmoe. Beseffen ons wat we allemaal hebben meegemaakt. En hoe anders het zou kunnen zijn. Timo zat bijvoorbeeld lekker te smikkelen van kipkluifjes, echt zoals een 'de Laet' dat doet, en dat raakte me zo. Ons mannetje, bij ons op de bank. Precies zoals het hoort. Zo gewoon, toch zo bijzonder.

Helaas kan ik deze blog niet met een opgewekt bericht eindigen, want Timo is weer opgenomen in het WKZ. Toen wij donderdag nog in het WKZ waren, viel me op dat Timo z'n piemeltje wat rood was. De zaalarts heeft hiernaar gekeken en gezegd dat we het moesten insmeren met Sudocrem. Prima. We konden wel merken dat het Timo niet lekker zat. Dit gevoel bleef hij thuis houden. En gisteravond was hij erg onrustig. Moest veel plassen. Ineens viel ons op, dat hij bloed in z'n urine had. Toch maar even met Giraf gebeld. Omdat hij geen koorts had, konden we gewoon gaan slapen en moesten we de volgende ochtend met de dienstdoende hematoloog bellen. Zij adviseerde ons om Timo veel te drinken te geven, om zo zijn nieren en blaas goed door te spoelen. Ook prima.

's Middags gingen we wandelen en Timo was heerlijk aan het spelen in de speeltuin. Toen hij van de glijbaan afging, bleef zijn sonde haken en schoot deze los. Wat ongelofelijk balen. Dit betekent namelijk dat we eerst bloed met hem moeten prikken om te kijken of hij goed in z'n trombo's zit. Als deze onder de 50 zit, moet hij eerst een transfusie, want stel dat er inwendig een bloeding ontstaat en hij heeft te weinig bloedplaatjes, kan dat weer gevaarlijk zijn.

Dus Timo en Jeroen op naar het Gelre. We wilden dan gelijk ook maar een urinecheck laten doen. Als het blaasontsteking zou zijn, kon hij tenminste gaan kuren. Bij het plassen in een potje, schrok Jeroen van de grote hoeveelheid bloed in de urine. Niks geen bloedprikken, gelijk contact leggen met het WKZ. Daar werd besloten dat Timo een nachtje ter observatie moet komen. Dusss.

Eenmaal daar bleek 'onze' kamer nog vrij te zijn. Omdat Timo geen lijn meer heeft, moest er een infuus aangeprikt worden. Zo zielig. Inmiddels weten we ook dat het hoogstwaarschijnlijk een virus is en dat kan niet behandeld worden. Wel zijn ze gestart met hyperhydreren (grote hoeveelheid vocht toedienen) om te zorgen dat er geen stolsels in de blaas kunnen ontstaan. Waarschijnlijk moeten we ook weer een week blijven. Morgen komt de arts en dan hoop ik dat er meer duidelijk zal zijn.