Pijn

Had ik dinsdag zo'n opgewekte blog geschreven, nog geen anderhalf uur later was het al minder fijn. Timo werd rond middernacht wakker met enorme buikpijn. Hij heeft echt tot 1.30 uur liggen kroelen van de pijn. Pas na 1,5 uur, en pijnmedicatie, is hij rustig in slaap gevallen.

Woensdagochtend kwam de uroloog en hij was heel erg tevreden over de kleur van de urine, dus ook de buikwandkatheter mocht eruit. Wat een verrassing! Het verwijderen van de katheter ging erg goed. Timo was er wel angstig voor, maar het ging heel soepel. Er is wel gelijk gestart met antibiotica, want met het verwijderen van de katheter, zouden er bacteriën vrij komen. De arts gaf aan dat Timo ook weer naar buiten mocht. Omdat ik wel wilde dat het gaatje in z'n buik goed dicht zou zijn, hadden we besloten, dat hij donderdag naar buiten mocht.

Donderdagochtend werd Timo wakker met koorts (39.4℃). Balen. Er werd besloten om andere antibiotica te geven. Jeroen kwam extra vroeg, want die wilde nu ook bij Timo zijn. Rond 12.00 uur kreeg Timo weer paracetamol, maar rond 13.00 uur klaagde hij over pijn in z'n zij en in z'n rug. De arts dacht dat de blaasontsteking naar z'n nieren was getrokken. 's Middags kwam de uroloog langs voor een echo. Timo z'n nieren zagen er prima uit, maar de blaaswand was nog verdikt. De pijn in z'n zij was over, maar nu had Timo pijn in de botten van z'n benen.

Vanmorgen was Timo koortsvrij, maar in de loop van de middag kreeg hij toch weer hoge koorts. Wederom weer een kweek afgenomen. Z'n waardes zijn best goed (Hb 5.5, Trombo's 32, Leuko's 4.0). We verwachten dat hij morgen weer een Trombo-transfusie krijgt.

Jeroen heeft het idee dat Timo erg beroerd is door de fosfaat en dat zijn lichaam een soort aversie tegen dat middel heeft ontwikkeld. Hij heeft veel diarree en is constant misselijk. Daarnaast zal hij ook last hebben van het Haplo-donorgevecht dat in zijn lijfje plaats vindt.

Echt balen allemaal! Toen het van de week zo goed ging, durfden we al aan 'naar huis gaan' te denken, maar dat wordt nu toch lastig zo. Het is erg vervelend om ons mannetje zo te zien lijden. Hij ligt daar maar in z'n bed, meestal met een spuugbakje onder z'n kin. Hij eet niet, hij speelt niet. Door de misselijkheid krijgt hij ook veel minder sondevoeding, dan dat hij eigenlijk nodig zou hebben. We hopen snel beter nieuws te kunnen brengen. Wij houden ons er in ieder geval aan vast, dat het geen levensbedreigende dingen zijn.