Wat een rotavond

's Middags aangekomen op Giraf. Ik had Délano meegenomen en Timo genoot daar zo van. Ze hebben samen gespeeld met het nieuwe spel, die hij van mijn broer had gekregen en ze hebben samen Mario Galaxy gespeeld op de Wii. Wat een feest! Mijn schoonouders hadden spaghetti meegegeven en daar heeft Timo ook heerlijk van gesmuld.

Na een heerlijke middag volgde helaas een enorme rotavond. Timo moet elke dag medicijnen innemen. Trisporal is daar eentje van. Dit is een drankje waar hij 12,5cc van moet hebben en dit is zo goor. Elke dag is het een strijd om het te geven. En in het weekend (vrijdag t/m zondag) moet hij ook nog 15cc Bactrimel en dit is ook erg vies. Op een gegeven moment was ik al bijna 3 kwartier bezig om het proberen te geven en dat valt niet mee, als je zelf erg moe bent. Ik was het spuugzat en vond het tijd voor een sonde. Deze afweging was erg zwaar en heb hier weken tegenaan gehikt. Timo wilde namelijk echt geen sonde. Maar hij wilde ook z'n medicijnen niet. Waar kies je dan toch voor? Dit was voor mij het moment om te kiezen voor een sonde. Ik dacht, dat gaan we gelijk even regelen, maar ik was even vergeten dat er eerst bepaald moet worden of z'n Trombo's wel hoog genoeg zijn. Stel dat die te laag zijn, en er komt van binnen een wondje die niet dichtgaat, is dat weer gevaarlijk. Logisch. Maar goed, we gingen het in werking zetten. Een arts vond het wel een erg zware actie, om alleen voor z'n medicijnen een sonde te laten plaatsen. Ik heb toen voorgesteld dat zij dan dagelijks de medicijnen komt geven. Een verpleegkundige haalde maar vast bloed uit z'n PICC-lijn, om daarmee de waardes te laten bepalen. De tijd begon te dringen, het was inmiddels al 20.30 uur en allang slaaptijd voor Timo. Ik heb toen toch de helft van de Bactrimel kunnen geven. Dit was voor Timo weer teveel, dus die heeft toen de Bactrimel en z'n bord spaghetti uitgespuugd. Zootje! Uiteindelijk heb ik besloten dat de sonde de volgende dag geplaatst zou worden en heb toen met veel duwen en trekken de medicijnen kunnen geven.

Zo rond 21.00 uur werd Timo weer aangesloten aan de pomp, maar bleek z'n PICC-lijn verstopt. Toen de verpleegster bloed uit z'n lijn had gehaald, had ze Timo eigenlijk gelijk moeten aansluiten, maar dat was ze helemaal vergeten. Het bloed in z'n lijn was daardoor gaan stollen. Aargh! Eerst werd geprobeerd om met Heparine de lijn door te spoelen. Na een uur bleek dat dit niet had geholpen. Er moest toen zwaarder geschut worden ingezet. Bij een arts werd dit besteld en toegediend. Gelukkig sliep Timo toen al wel. Ze zouden om 23.45 uur dat spul er weer uit moeten halen, dus ik bleef ervoor wakker. Helaas kwam de arts pas om 0.15 uur. Gelukkig had het spul wel gewerkt en liep z'n lijn weer gewoon door. Ik werd emotioneel, ook door de vermoeidheid. De arts vroeg of het met me ging. Ik zei; "nou, ik heb hier echt de tering van!" Daar schrok ze natuurlijk van, dus ze droop af. Ik heb toen met onze vaste verpleegkundige nagepraat. Ik baalde er zo van, dat we zo'n avond moesten hebben en dat het mis ging door onoplettendheid. Moet er wel bij zeggen dat de verpleegkundige in kwestie haar excuus kwam aanbieden en haar fout toe gaf. Ik vind dat wel erg netjes van haar.

Timo was wel erg onrustig in z'n slaap. Moest steeds een beetje klagend piepen. Ik vroeg of hij pijn had. Nee. Ben je verdrietig? Ja. Gelukkig sliep hij goed toen al dit gedoe achter de rug was en hebben we verder een rustige nacht gehad.