Vanmorgen om 7.00 uur wilde Timo z'n schoen al zetten. Ik zei tegen hem, dat we dat 's avonds wel konden doen, maar meneer wilde het gelijk geregeld hebben. Nu heeft hij een 7meterlijn aan z'n pomp, dus hij kon al een aardig eindje de gang op en het laatste stuk, tot aan de open haard, overbrugde hij door z'n schoen erheen te gooien. Bijzonder inventief. Een verpleegkundige was zo lief om hem te helpen met z'n schoen (moeders liep nog in haar pyjama).
Zoals eerder aangegeven, is Timo heel opstandig en werkt steeds echt niet mee. Om die reden heb ik 's middags een gesprek gehad met Carolien. Samen hebben we gekeken naar mogelijkheden om het Timo allemaal wat gemakkelijker te maken. We kwamen als snel tot de conclusie dat Timo erg behoefte heeft aan duidelijkheid en grenzen. Hier kan de verpleging veel betekenen. Zo komt het namelijk vaak voor dat ze aan Timo vragen of ze controles mogen doen. Maar als Timo dan "nee" zegt, dan zeggen ze: "Helaas, Timo, het moet toch". Hoe frustrerend is dat? Carolien gaat een bord maken, waarop komt te staan dat ze handelingen die moeten gebeuren niet vragen, maar aankondigen; "Timo, ik kom nu controles doen". Als een verpleegster het later dus vroeg, dan zei ik: "Timo zei nee, dus dan moet je het later nog maar een keer proberen". Waarom laten kiezen, als hij de keuze niet mag maken? Ik vond het echt een eyeopener, toen Carolien en ik die conclusie trokken.
's Middags was Sinterklaas er, samen met een heleboel muziekpieten. Wat een feest. Omdat Timo op het moment van aankomst chemo kreeg, kon hij niet naar beneden, maar later zou de Sint bij Timo op de kamer komen.
's Middags kwamen mijn vriendinnetjes Hester, Jeannine en Elise op bezoek. Toen ze er net waren, kwam Sinterklaas op de afdeling. Ik heb Timo toen op een krukje bij de ingang van zijn kamer gezet. Hij vond het wel heel erg spannend, durfde de Sint niet eens een 'box' te geven. Het bezoek van de Sint werd ook gefilmd en zou de volgende dag op WiKi-tv komen. Leuk!
Na het Sintfestijn hebben Elise en Timo nog lekker gespeeld samen. Timo was wel heel opstandig. Luisterde slecht, gooide met speelgoed, dus toen m'n dinnen weggingen, werd ik erg verdrietig. De vermoeidheid kwam er echt uit. Gelukkig hebben ze me opgevangen en stevig geknuffeld. In een vriendschapsboekje die ik van Nini kreeg, stond het volgende prachtige gedicht:
Vriendschap vergroot het geluk
en vermindert ellende,
door onze vreugden te verdubbelen
en ons verdriet te delen.
Ik hou echt van m'n dinnen. Ze zijn er voor me, als ik ze nodig hebben. We lachen samen, we huilen samen. En vooral veel knuffelen.
Prachtig verwoord weer , louise!
BeantwoordenVerwijderenIk ben zó blij dat je steun hebt aan je vriendinnen.
Ik leef met je mee door deze blogs heen.
Groetjes Manon
Lieve Loes,
BeantwoordenVerwijderenFijn om weer een beetje op de hoogte te zijn van wat er allemaal speelt! Het kan ook niet anders dat jullie zo moe zijn en al jullie energie naar Timo gaat! Vervelend om te horen dat je zo verdrietig bent. Ik wou dat ik het verdriet kon wegnemen, maar weet dat dit onmogelijk is. Gelukkig heb je je vriendinnen waar je veel aan kwijt kan en waar je heerlijk mee kunt knuffelen!! Lieve Loes, ik denk aan je! xx
hai meid,
BeantwoordenVerwijderenfijn weer even wat over Timo te lezen.
Wat is het ook een dapper mannetje.
ik kan me heel goed voorstellen dat hij alles zat is.
Die pop.
En idd zoals hier boven al staat beschreven,al jullie energie wordt nu opgeslokt.
het is meer dan logisch dat jullie moe zijn.
Lieverd we denken aan jullie.
Heel veel sterkte
liefs INge