Hysterie ten top

Gisteren was Timo 6.30 uur wakker. Nadat ik z'n luier af had gedaan, kroop hij bij mij in bed en hebben we heerlijk geknuffeld. Wel had hij, gelijk bij het wakker worden, last van z'n ogen. Ik voelde me schuldig, omdat ik de laatste druppels had overgeslagen, maar achteraf bleek dat niet nodig. Hij had ook last gehad van z'n ogen, als ik de druppels wel had gegeven.

De bloedwaardes van Timo zijn nog steeds prima:

Hb 5.6

Trombo's 52

Leuko's 0.8

Neutro's 0.69 (nog niet in aplasie)

CRP 8 (gelukkig, deze zijn alweer gedaald)

Deze waardes zijn goed te verklaren; in zijn lijfje zitten cellen, die verschillende fases door gaan. 'Van baby tot volwassen'. De chemo zorgt ervoor dat z'n beenmerg geremd wordt in de aanmaak van nieuwe cellen. Bovenstaande waardes worden dus bepaald door de bestaande cellen, maar deze 'leven' maar ongeveer een week. Op zeer korte termijn zal Timo dus zwaar gaan dippen in z'n waardes en zwaar in aplasie gaan. Dat wordt weer een spannende tijd. Als we terugkijken op de vorige blokken, betekent dat waarschijnlijk niet dat hij als een ziek musje in bed zal liggen, alleen zijn lijfje moet hard vechten.

Op dinsdag wordt altijd de pleister van Timo z'n PICC-lijn vervangen, ik wilde dit graag combineren met een frisse douche. Timo wist dit, en vond dit prima, maar omdat er op een gegeven moment twee zusters de kamer in kwamen en we met z'n drieën aan hem begonnen te plukken, ging hij volledig door het lint. Later zou blijken dat hij nog vollediger door het lint kan gaan, maar dat terzijde. Toen hij afgekoppeld was, gingen de zusters weg en heb ik hem opgepakt en onder de douche gezet. Na wat tegenstribbelen, ontspande hij zich en gaf toen toe dat hij het toch wel erg lekker vond. Tuurlijk schatje, dat weet mama wel. Ik heb toen met hem afgesproken dat hij, tijdens het pleister verschonen, gewoon zou meewerken. Niet slaan. Niet schoppen. Niet knijpen. Hij was zo mak als een lammetje. Ging rustig op bed zitten. Ik verschoonde vast z'n sondepleisters. Toen ze kwamen voor het verschonen van de pleister, bleef hij rustig liggen. We waren allemaal verbaasd hoe goed hij meewerkte. Tot ik een fout maakte. Weet je nog van die aap op die pyjama?! De pleister die erop gedaan werd, was in de vorm van een teddybeer. "Kijk eens Timo, een pleister in de vorm van een beer!" Nou, de kamer was te klein. Timo ging weer volledig door het lint. "Ik wil geen beer! Ik wil geen beer! Hij moet eraf! Hij moet eraf!" De zusters gingen weer weg en een andere kwam kijken. We probeerden hem een beetje te kalmeren. En deze zuster kent Timo wel een beetje en zei: "dit is wel een beetje een Timo-dingetje, hè." We hebben hem gewoon aangekleed en z'n bui genegeerd.

Toen hij nét een beetje gekalmeerd was, stapten ineens Thijs, Kim, oma en opa de kamer binnen. Timo was eerst nog een beetje narrig, maar trok gauw bij (en was z'n pleister alweer vergeten). De kids hebben heerlijk op de gang gespeeld, gerend, gefietst. Af en toe moest ik ze er aan herinneren, dat ze in het ziekenhuis waren en dus niet veel lawaai mochten maken. Maar ik vond het heerlijk voor Timo, dat hij even lekker kon spelen.

Maar goed, Timo heeft de hele dag last van z'n ogen gehad. Ik heb er nog een paar keer prednisondruppels ingedaan, maar ik herkende de signalen. Hij had gewoon weer droge ogen en heb dus bij de arts weer 'kunsttranen' aangevraagd. En gekregen. Later bleek dat er toch wat anders in moest, iets soortgelijks, maar dan andere druppels en voor het slapen gaan een oogzalf.

Rond etenstijd kwam Willeke weer op bezoek, altijd zo gezellig. Timo was lekker opgewekt. Toen Will wegging, bracht ik Timo naar bed. Ging allemaal prima, tot hij de oogzalf moest/kreeg. Het was alsof hij hondsdolheid had. Volkomen door het lint. Ik had al gauw door dat ik hem niet kon kalmeren en ben toen wat gaan rommelen en heb hem/zijn gedrag een beetje genegeerd. Uiteindelijk werd hij steeds kalmer en is met een snik in slaap gevallen.

Kortom, een dag vol gezellige én pittige momenten. Gelukkig waren er meer gezellige momenten.

Timo aan het werk

Half december had ik een idee; stuur geen kerstkaarten, maar sponsor de Kanjerketting. Ik vind het ongelofelijk hoeveel lieve mensen aan mijn oproep gehoor hebben gegeven. Dank jullie wel, ook namens Timo. Het raakt mij diep.