Tijdens het Pinksterweekend hadden Jeroen en ik allebei een moment dat we dachten 'dit is niet goed'. Jeroen viel het op dat Timo zoveel blauwe plekken had en daarbij had hij het hele weekend wat verhoging. Ik zag het, toen alle drie de kids naast elkaar zaten op de bank; twee gebruinde snoetjes, één lijkbleek kind ertussen. Hoe dan ook, de volgende dag wilden we een bloedonderzoek laten afnemen.
De volgende dag ging Jeroen met Timo naar de huisarts. Timo moest zich uitkleden, zodat de huisarts de blauwe plekken kon bekijken. De dokter schrok echter van iets heel anders; Timo z'n hele buikje zat vol met petechiën, wij dachten dat deze rode puntjes een soort van eczeem was. Daarnaast constateerde hij een vergrote milt. Jeroen belde mij met de mededeling dat we 's middags nog naar de kinderarts konden. Op Google zocht ik op 'vergrote milt' en was al redelijk van slag; ik las alleen maar over ernstige aandoeningen.
's Middags gingen we naar het ziekenhuis. In de auto waren we allebei al behoorlijk verdrietig, het leek alsof we het eigenlijk al wisten. In het ziekenhuis, nog voor de labresultaten terug waren, werd onze nachtmerrie werkelijkheid; "waarschijnlijk is het leukemie ..." LEU-KE-MIE! LEUKE-F*CKING-MIE! Dat kan niet waar zijn ... hier zet je toch geen kindjes voor op de wereld ... oh, mijn God, wat nu ... dit kunnen wij toch niet aan ... zoiets overkomt toch alleen sterke mensen ... angst ... bang ... paniek ... ik word niet goed ... misselijk ... geen zuurstof ... Timo zei: "papa, waarom moet mama steeds huilen, ik vind dat stom!" Wist hij veel ...
De labresultaten bevestigden onze gevreesde vermoedens, dus er werd een ambulance geregeld die Timo en mij naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht brachten. Mijn iPhone gaf Timo de nodige afleiding, wat mij weer de ruimte gaf om mijn tranen de vrije loop te laten. Jeroen ging gauw wat spullen halen en bracht de andere kids naar mijn schoonouders.
In het WKZ ging het circus gelijk van slag. Er moest een infuus worden aangeprikt en er werd bloed afgenomen. Timo wist niet wat hem overkwam en was volledig hysterisch. Pas om 22.00 uur viel hij in een onrustige slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten