Timo moest voor het eerst geopereerd worden. Ze deden een beenmergpunctie en een lumbaalpunctie (ruggenprik; voor afnemen hersenvocht en preventieve start chemo). Tevens hebben ze vast 2 reserve-infusen aangebracht.
De handelingen waren succesvol verlopen. Echter, bij het wakker worden, raakte Timo zó in de stress, dat zelfs zijn longblaasjes verstijfden. Timo heeft toen een minuut geen adem gehaald. Toen hij weer bijkwam, was hij zo verschrikkelijk boos (hij wilde ook geen zuurstofmasker op) dat Jeroen en ik beiden op de uitslaapkamer mochten komen. Ook ons kostte het moeite om hem rustig te krijgen, pas na een uur en twee keer een dosis kalmeringsspul viel hij in slaap. Met het gevolg dat zijn ademhaling weer stokte en Timo z'n snoetje helemaal blauw werd. Dat was zo vreselijk eng om te zien, wij dachten allebei dat we ons mannetje daar gingen verliezen. Zo machteloos als je je dán voelt. En inmiddels bleken er ook nog eens zoveel witte bloedcellen kapot gemaakt te zijn, waardoor hij teveel kalium in z'n lijfje had. Omdat dit levensbedreigend blijkt, moest er bovenop al deze stress ook nog eens een klysma vol medicijnen gegeven worden. Het liefst wil je de artsen met zulke voorstellen door de zaal hoeken, maar het MOEST! Echt verschrikkelijk.
De handelingen waren succesvol verlopen. Echter, bij het wakker worden, raakte Timo zó in de stress, dat zelfs zijn longblaasjes verstijfden. Timo heeft toen een minuut geen adem gehaald. Toen hij weer bijkwam, was hij zo verschrikkelijk boos (hij wilde ook geen zuurstofmasker op) dat Jeroen en ik beiden op de uitslaapkamer mochten komen. Ook ons kostte het moeite om hem rustig te krijgen, pas na een uur en twee keer een dosis kalmeringsspul viel hij in slaap. Met het gevolg dat zijn ademhaling weer stokte en Timo z'n snoetje helemaal blauw werd. Dat was zo vreselijk eng om te zien, wij dachten allebei dat we ons mannetje daar gingen verliezen. Zo machteloos als je je dán voelt. En inmiddels bleken er ook nog eens zoveel witte bloedcellen kapot gemaakt te zijn, waardoor hij teveel kalium in z'n lijfje had. Omdat dit levensbedreigend blijkt, moest er bovenop al deze stress ook nog eens een klysma vol medicijnen gegeven worden. Het liefst wil je de artsen met zulke voorstellen door de zaal hoeken, maar het MOEST! Echt verschrikkelijk.
Die nacht bleef ik bij Timootje slapen. 'Slapen'. Elk uur zijn we wakker gemaakt. Eerst moest er bloed uit het infuus gehaald worden. Da's niet leuk, maar ook niet pijnlijk. Rond 4.00 uur bleek dat er teveel bloedcellen kapot waren gegaan, Timo moest dus in z'n vinger geprikt worden. Echt zo vervelend om een doodmoe mannetje wakker te moeten maken, voor een pijnlijke vingerprik. Hysterie ten top! En om 5.30 uur kwamen ze vertellen dat er, door het knijpen in het vingertje, weer teveel cellen kapot waren gegaan en dat ze hem toch moesten prikken in een ader. Ik trok die arts zowat door de kamer, maar ik besefte dat het gewoon moest gebeuren. Maar hoe vervelend is het, dat ik dat ventje wéér moest wakker maken. Dat we hem wéér pijn gingen doen. Echt heartbreaking! We zullen hier nu nog een kleine 2 weken zijn, maar we leven met de dag, met het uur. Het is niet te bevatten in wat voor hel we hier zijn beland, en dan met name onze Timo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten