Operatie nr. 2

Vandaag was een onwaarschijnlijk zware dag. Eentje die zeker 10 jaar van ons leven gaat kosten. De angst, de wanhoop, de zorgen, het verdriet; dat gaat allemaal echt niet wennen. Al 2 weken hebben we 'een knoop in onze buik en een touw om onze nek', die op dagen als deze net iets strakker lijken te zitten.

Er was ons verteld, dat Timo om 10.00 uur geopereerd zou worden en dat hij nuchter moest blijven. Door de Prednison heeft Timo honger (lees: HONGER!!) Het was dus een zware lijdensweg, voor ons alle drie, dat de operatie niet om 10.00 uur startte, maar pas om 13.45 uur. Bijten, spugen, schoppen, slaan, schreeuwen; als een wild beest op jacht naar z'n prooi.

Uiteindelijk werd Timo dus opgehaald voor de operatie (hij kreeg een beenmergpunctie, chemo via een ruggenprik voor de blasten in z'n hersenvocht, de PAC en een sonde werden ingebracht). Uiteraard wilde hij niet en was zwaar over de zeik. De anesthesist handelde goed en spoot hem gauw in slaap. Dat was mijn breekpunt. Echt ongekend hard heb ik staan huilen daar. Jeroen en ik hebben toen 1,5 uur moeten wachten en toen mocht Jeroen naar Timo toe. Ik mocht niet mee naar binnen naar de uitslaapkamer, maar het toeval wil dat Dick en Jeannine ook in het ziekenhuis waren voor hun kindje. Zij hebben mij toen opgevangen en ik heb even lekker bij hen uit kunnen huilen.
De ingrepen zijn allemaal goed gegaan, wel met af en toe zuurstofproblemen, maar op de uitslaapkamer was Timo weer erg boos. Zo erg, dat hij toch weer aan de kalmeringsmiddelen moest. Toen hij weer sliep, is hij naar z'n kamer gebracht.

Daar werd hij na een uurtje wakker. Hij deed z'n ogen open, keek om zich heen en zei: "Ik wil eten!" Hahaha, da's onze Timo. Hij heeft z'n volledige bord leeg gesmikkeld en ligt nu lekker rustig tv te kijken. Wij zelf zijn echt gebroken, maar zo trots op onze kanjer. Hij geeft ons kracht, hij sleept ons erdoorheen. Ons mannetje. Het was ook nog eens een dag met 2 kanten; aan de ene kant Timo, die weer naar de OK moest, aan de andere kant Délano die vandaag zijn 13e verjaardag vierde. Daar hoor je als ouders en broertje bij te zijn. Gelukkig hebben opa en oma hem een mooie dag gegeven. Er kwam allemaal visite voor hem. En wat is Délano toch een mooi mens: "zorgen jullie maar voor Timo, en dat hij beter wordt, mijn verjaardag kunnen we nog heel vaak vieren!"