Terugblik op 2012

Op deze laatste dag van het jaar, kijk ik regelmatig terug op het afgelopen jaar. Voor ons bestond 2012 uit twee helften. De eerste helft van het jaar hebben we voornamelijk in het WKZ doorgebracht. In januari heeft Timo het laatste chemoblok uit het HR-protocol gekregen. Drie weken WKZ. Na een kleine week thuis, werd Timo opgenomen voor de stamceltransplantatie. Eerst een heftige week chemo (hopelijk ook z'n allerlaatste) en op 3 februari de SCT. Na ruim vier weken WKZ mochten we naar huis. Helaas moesten we na twee dagen weer opgenomen worden, we hadden de tassen nog niet eens uitgepakt; Timo had een blaaswandontsteking. Uiteindelijk heeft hij daarna, met twee tussenpozen, nog 9 weken in het WKZ gelegen met het BK-virus, het CMV-virus, 1 liter vocht rond z'n hartje door de Ciclosporine en gordelroos. Wat een uitputtingsslag. Op ons tandvlees hebben we dit eerste half jaar doorlopen.

Na dat eerste half jaar kwam de rust. Geen opnames meer. Nou, één week in november. Maar helaas is de angst er niet minder om. Leek het er in juni nog op dat Timo na de zomer weer naar school zou mogen, uiteindelijk kreeg hij aan het begin van de zomer last van transplantatieziekte. Gevolg; al ruim een half jaar aan een hoge dosis Prednison, nog steeds niet naar school, behoorlijk op gewicht en een geïsoleerd leventje. Geen leven voor een kind van vijf.

Maar toch spookt er één woord al de hele dag door m'n hoofd; dankbaarheid. Want dat is wat wij voelen, grote dankbaarheid. Want onze Timo is bij ons; alive and kicking! Maar tegelijk ook die verstikkende angst; hoe gaat ons mannetje zich hier doorheen slaan?! Want het niet naar school kunnen, valt volkomen in het niet bij de angst dat de Leukemie terug komt of z'n lijfje z'n donorbloed niet accepteert.

Het jaar 2012 is het jaar van slaaptekort en het totaal ontbreken van energie. Jeroen is het helaas nog niet gelukt om werk te vinden. Dat geeft zorgen. Zelf ben ik begonnen met re-integreren. Ik werk nu ongeveer de helft van m'n uren en het gaat best goed. Vooraf keek ik er enorm tegenop om weer te starten, maar inmiddels geeft het me weer goede energie. Het voelt fijn om weer buiten ons kleine cirkeltje te stappen. Timo z'n wereldje is met de komst van de webchair ook weer iets vergroot.

Tja, zo kijk ik dus terug op 2012. En nu is het bijna 2013. Hoop. Hoop op gezondheid. Hoop op zekerheid. Hoop op vertrouwen. Vertrouwen in Timo z'n lijfje.

Wij wensen iedereen een jaar vol hoop, geloof en liefde toe, bovenal in goede gezondheid!

Kerstvakantie

We hebben twee rustige weken achter de rug. Het gaat eigenlijk best goed met Timo. Vandaag zijn Jeroen en Timo weer op controle in het WKZ geweest. Het algemene bloedbeeld van Timo was goed. De arts wil de dosering van de Prednison alleen nog niet verlagen, eerst nog eens twee weken aankijken of z'n bloedwaardes stabiel blijven.

Verder hadden we de afgelopen week het idee dat Timo niet goed kon horen. De arts heeft in z'n oortjes gekeken, blijkt dat beide oren flink ontstoken zijn. Timo heeft echter geen pijn of koorts, omdat de Prednison de symptomen onderdrukt. Vooralsnog is er geen reden voor een kuur, alleen goed neus sprayen. Over twee weken moeten mogen we ons weer melden.

Timo heeft nu 'kerstvakantie', maar voor de vakantie heeft hij voor het eerst een stukje van een CITO-toets gemaakt. Score 21 van de 24. Wij zijn trots!

We hebben gezellige kerstdagen achter de rug. We hebben er echt bij stil gestaan, dat het zo goed gaat met Timo en dat we het echt met ons complete gezin hebben kunnen vieren.

Anderhalf jaar

Al de hele dag spookt het door mijn hoofd: "vandaag is het alweer 1,5 jaar geleden dat we de diagnose kregen". Leukemie. Kanker. Al 1,5 jaar in onzekerheid. Al 1,5 jaar grote zorgen om onze kleine kanjer. Toevallig zat ik van de week de blogs van vorig jaar terug te lezen. Op 14 december 2011 schreef ik de volgende tekst:

En toen was het woensdag 14 december. Exact 6 maanden na de diagnose. Al 6 maanden zitten we nu in een situatie waar we niet in willen zitten. Al 6 maanden dendert de trein maar door en kunnen wij er niet vanaf. Al 6 maanden leven we in doodsangst, want gaat ons mannetje deze strijd wel winnen. Al 6 maanden staat ons gezin volledig op z'n kop. Al 6 maanden moeten we ons in tweeën splitsen en doen we al onze kinderen te kort, gewoon omdat het niet anders kan. Al 6 maanden waarin we slecht nieuws op slecht nieuws kregen. Mijn God, hoe houden we dit vol?!

En nu zijn we een jaar verder. En wat is er veel gebeurd. Onze zoon heeft op 3 februari een stamceltransplantie ondergaan en nog steeds weten we niet of het geslaagd is. Gaat zijn lijfje ooit die donorcellen accepteren?!

Al 1,5 jaar gaat Timo niet naar school. Het grootste deel van die tijd heeft hij doorgebracht onder volwassenen. Hij praat en 'denkt' als een volwassene en kinderen van zijn eigen leeftijd vindt hij maar 'saaaaaii'. Het wordt nog een hele uitdaging voor hem om die aansluiting weer te vinden.

Timo mag ook nog steeds bijna nergens naar toe. Niet naar school. Niet uit eten. Niet naar feestjes. Niet op visite. Niet naar voorstellingen. Soms nemen we hem mee naar de winkel, maar dan moeten we zeker weten, dat het er niet druk is. Het doet pijn om te beseffen, dat hij zo beperkt moet leven. Dat hij niet gewoon KIND kan zijn.

Wij zijn heel dankbaar dat Timo nog steeds bij ons mag zijn. In de afgelopen 1,5 jaar hebben we een heleboel gezinnen leren kennen, die van hun kindje definitief afscheid hebben moeten nemen. Met stip op 1 van de allergrootste nachtmerries. We kennen inmiddels zoveel gezinnen, waarin angst, zorgen en verdriet de boventoon voeren, dat het lijkt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Een gezond kind is voor ons niet meer vanzelfsprekend. Dat is iets om enorm dankbaar voor te zijn!

We hebben ons erg gesteund gevoeld in de afgelopen 1,5 jaar. Het raakt me nog steeds diep, als ik besef hoeveel mensen er nog steeds intens met ons meeleven. Familie, vrienden, maar ook mensen die normaal gesproken ver van ons afstaan. Ik kan gewoon niet goed in woorden uitleggen wat het voor ons betekent. Het geeft me in ieder geval wel een heel warm gevoel.

Tot slot wil ik, voor mijn eigen rust en bestwil, aangeven dat wij dit jaar geen kerstkaarten zullen sturen. Er zijn zo ongelofelijk veel mensen die ik wil verblijden met een kaart, dat is onbegonnen werk. En alleen al de gedachte, dat ik dat op moet gaan pakken, geeft mij stress.

Lieve mensen, wij wensen IEDEREEN hele gezellige kerstdagen toe en een mooi, warm en gelukkig 2013, bovenal in goede gezondheid. Geniet van alle mensen om je heen en sta eens stil bij waar het werkelijk om gaat!

Sterre

Gisteren ontdekte Jeroen een paar petechiën bij Timo, dus we hadden het vermoeden dat hij laag in z'n Trombo's zou zitten. Vandaag gingen ze naar de poli en z'n Trombo's waren inderdaad behoorlijk gedaald. Van 135 naar 105. Dat is nog niet eens zo laag, maar wel te hard gedaald. Deze waarde wijst toch weer op transplantatieziekte, dus de Prednison is weer verhoogd naar de ene dag 2x 10mg (i.p.v. 7,5mg) en de andere dag 2x 5mg (gelijk gebleven). De arts wil ernaar toe om de Prednison om de dag te gaan geven, omdat dan de bijwerkingen minder krachtig zijn. Afwachten. We hoeven ons in ieder geval pas over twee weken weer te melden op de poli.

Op zich gaat het wel goed met Timo. Hij is momenteel alleen wel verkouden en z'n ogen lijken te gaan ontsteken. Ook afwachten welke kant dat opgaat. Op zich zit hij verder wel goed in z'n waardes.

Inmiddels is de webchair 'up and running'. Timo heeft er wel schik in en ook de kindjes uit de klas vinden het erg interessant. Alleen als ze liedjes gaan zingen, vindt hij het 'saaaaaaii' en maakt hij snurk-geluiden. Van de week heeft hij ook al, samen met de juf en een klein clubje kindjes, gerekend. Timo moest 10 kralen klaar hebben liggen en zo kon hij van huis uit mee tellen. Ging prima.

Al weken kijkt hij op de poli uit naar Sterre (PM'er). Ze had beloofd om samen met hem en z'n Bakugans te spelen. Trouw nam hij ze wekelijks mee, maar elke keer liep hij haar mis. Vandaag rende hij zelf naar Pauw en vond hij haar. Hij ging helemaal uit z'n dak, toen zij ook wel even tijd had om met hem te spelen.

Sinterklaas

Op zaterdag 1 december mochten we naar huis. Net voorda we naar huis mochten, kwam de zaalarts de uitslag over het Adenovirus brengen. Het bleek dat de vorige meting foutief was. Het Adenovirus was toen eigenlijk onmeetbaar. Deze keer werd het Adenovirus wel gespot in het bloed, de waarde was 400. Dat lijkt hoog, maar dat is vrijwel niets. We waren in ieder geval wel opgelucht.

Donderdag is Jeroen weer met Timo naar de poli geweest. Het was een heel spannende dag voor ons. We kregen de uitslagen van het chimerisme en de botscan. De uitslag van het chimerisme was perfect; Timo heeft nog steeds 100% donorbloed. Met die uitslag zijn we zo ongelofelijk blij! Hiermee zijn ook de puncties van de baan, want de kans dat de Leukemie terug is, is voor nu minimaal.

Ook de uitslag van de botscan was perfect. De Prednison heeft de botstructuur niet aangetast. Zelfs de arts was verbaasd over de goede staat waarin de botten verkeren.

Tot slot was het algemene bloedbeeld ook heel goed;
Hb 8.1
Trombo's 125
Leuko's 7.3.
Er heeft dus echt iets gezeten, maar wat, dat kan de arts echt niet zeggen. Wat wij vermoeden, is dat de Antibiotica een sluimerende bacterie heeft opgeruimd en Timo nu op volle kracht vooruit kan. De Prednison is dus weer iets afgebouwd naar de ene dag 2x 5mg, de andere dag 2x 7,5mg. Maar, tjonge, met zulke uitslagen is het toch heel anders ademhalen.

Eenmaal thuis genieten we weer met volle teugen. Jeroen en ik hebben wel weer last van oververmoeidheid. Ongelofelijk, hoe één zo'n weekje ziekenhuis weer alle energie uit je kan zuigen.

Op 5 december zijn we met Daphne en Timo naar de Kring gegaan, want daar kwam Sinterklaas aan. Ik moest wel een enorme drempel over, want veel ouders kennen Timo en kennen mij. Maar toen Timo en Daphne tussen de kindjes uit z'n klas stonden, vond ik het zo mooi. Zo gewoon voor velen, zo bijzonder voor ons. De directrice van de school nam Sinterklaas ook nog speciaal mee naar Timo. Echt lief!

De school had aangeboden, dat Sinterklaas bij ons thuis zou komen. Van mij hoefde dat niet en ik kon me niet voorstellen, dat de kids daar wel op zaten te wachten. Maar toen ik het vroeg, zeiden ze allebei overtuigend, dat ze wilden dat de Sint bij ons thuis kwam. Hmm, oké. Bij ons thuis waren de kids heel erg onder de indruk, maar ik kon zien dat ze het ook wel heel erg leuk vonden, dat hij er was.

Afgelopen vrijdag is de webchair bij ons, en op school, geïnstalleerd. Thuis zit Timo achter een laptop met een headset, inclusief microfoon, op. Ook hebben we met de school afgesproken, dat hij iedere ochtend om 9.00 uur inlogt, zodat hij de kring en het Bijbelverhaal meemaakt. En 2 middagen kan hij ook inloggen om met de activiteiten mee te kijken.

Meester Kees ging vrijdagmiddag met Timo 'oefenen'. Ze deden verstoppertje. Timo kan namelijk ook de webchair in de klas bedienen en besturen. Het was erg leuk om hem 'in actie' te zien. Morgen gaat Timo voor het eerst 'live' meekijken. Ik ben benieuwd.